Ένα βιωματικό διήγημα
Από την αρχή του κιόλας, το δίσεκτο έτος 2020, βάλθηκε να επιβεβαιώσει τους φόβους που συνοδεύουν όλα τα δίσεκτα, για γρουσουζιά. Η πανδημία του Covid- 19 βάζει σε δοκιμασία ολόκληρο τον πλανήτη. Σε μερικές βδομάδες από την αρχική εμφάνιση και με ραγδαία εξάπλωση, μας έκλεισε όλους/ες στα σπίτια μας.
Τον Φλεβάρη θα κοροϊδεύαμε και θα μοτσάραμε άγρια όποιον/α σύγχρονο προφήτη μας έλεγε πως θα πρέπει να δηλώνουμε λεπτομερώς τον προορισμό μας και να πάρουμε επίσημη άδεια για να βγούμε από το σπίτι. Και μόνο για βασικές ανάγκες, τα απαραίτητα ψώνια, την ελάχιστη σωματική κίνηση, τη δουλειά που δεν μπορεί να γίνει με τηλεργασία.
Πως μια ξένοιαστη βόλτα θα γινόταν αδίκημα που επισύρει πρόστιμο, πως τα πάντα θα έκλειναν για καιρό και θα ερήμωναν οι δρόμοι. Ότι η διοργάνωση ενός πάρτι θα ισοδυναμούσε με αντιστασιακή πράξη σε κάθε χώρα με ιατρική δικτατορία. Πως οι μπάτσοι – πραιτωριανοί του συστήματος τούτου, επανδρωμένοι με το παιδομάζωμα των παιδιών της μικρομικρής τάξης, θα στρέφονταν από την εξουσία εναντίον των πατεράδων – παππούδων τους.
Τωρινός εγκληματίας είναι ο γεροντάκος που κάθισε δέκα λεπτά σε ένα παγκάκι σε δημόσιο χώρο να ξελαφάξει, ο περαστικός που φόρεσε κάπως στραβά την επιβεβλημένη μάσκα, ο εργαζόμενος χειρονακτικά κι όχι από απόσταση που οφείλει να επιδείξει γραπτά και ηλεκτρονικά μηνύματα πως έτσι είναι όντως, ο ντεμί – αθλητής που πόρισε όξω τρέχοντας για λίγο να πάρει αέρα, ο άλλος που βγήκε να ψωνίσει αυτοπροσώπως το φαί της ημέρας, ο άλλος που θα θελήσει να πάει στα χωράφια του και απαιτείται να φέρει μαζί του ως και το συμβόλαιο της αγοράς ή κληρονομιάς τους. Ο ρουφιάνος της κάθε γειτονιάς σε πλήρη δράση μετά χαιρεκακίας κι εκδικητικότητας. Καλυπτόμενος από την ανωνυμία της κρατικής παρακίνησης επί τούτου, χωρίς τον παρεπόμενο κίνδυνο να βρεθεί με κολομβιανή γραβάτα ή παλουκωμένος σε κάγκελο από τους πολίτες - στόχους του.
Παραπλεύρως οι γύφτοι, οι περιθωριακοί, οι κάθε λογής ντόπιοι κι εισαγόμενοι από μικροκακοποιοί έως στυγνοί εγκληματίες να απολαμβάνουν μια άνευ προηγουμένου δράση υπό πλήρη ασυλία, ως αόρατοι λες από το νόμο, μόνο και μόνο επειδή δεν δύναται να εισπραχθεί το τσουχτερό πρόστιμο που θα τους καταλογιστεί. Η μαγική λέξη, ο κύριος λόγος και γενεσιουργός αιτία, το πρόσχημα όλων των μέτρων της πολιτείας επί των υπηκόων: να τα πάρει από τον ένα άνθρωπο για να τα δώσει στον άλλο με μορφή επιδόματος ή οικονομικής ενίσχυσης. Να κυκλοφορήσει το υπάρχον χρήμα από τσέπη σε τσέπη, να φαίνεται ότι μεριμνά και συμπαραστέκεται στους πληγέντες από την λαίλαπα της πανδημίας, χωρίς όμως να σπαταληθεί δεκάρα βγαλμένη από οποιοδήποτε ταμείο, να μην επιβαρυνθεί ο κρατικός κορβανάς!
Ως τη μέση του Μάρτη, όλα έγιναν μια απρόβλεπτη, ζοφερή πραγματικότητα για όλο τον κόσμο. Ένα σκοτεινό όνειρο χωρίς επαρκείς εξηγήσεις, με πολλές εκδοχές ώστε το ένα σενάριο να διαδέχεται το άλλο. Με μια μεγαλύτερη και πιο κακόγουστη επανάληψη του ίδιου σκηνικού, που κρατά από το τελευταίο τρίμηνο του τρέχοντος έτους μέχρι, άγνωστο πότε...
Δεν ξέρω αν αυτό που ζούμε είναι σχέδιο μιας συνωμοσίας ή μια κακή συγκυρία των καιρών μας. Σίγουρα είναι κάτι που πρέπει να μας προβληματίσει και να το αντιμετωπίσουμε με μαχητικότητα, καχυποψία και ελπιδοφόρα σκέψη ότι θα το νικήσουμε και θα το αφήσουμε πίσω μας.
Αυτή τη φορά δεν περιορίστηκε σε μια μόνο χώρα – θύμα το project, απαιτούσε να δοκιμαστεί σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Τη συνέχεια θα την βρείτε στην ανθολογία LOVKDOWN, Ιστορίες τρόμου και φαντασίας, που μόλις κυκλοφόρησε, Μάρτιος 2022...
Comments